Amsterdam, 22-10-2017
Ik slik pillen.
Zodat ik niet van gebouwen afspring.
Ik zou wat graag sterven.
Voor idealen.
Die niet meer bestaan.
Mijzelf verliezen in een idee.
De ogen berustend kunnen sluiten.
Het was niet voor niets.
Stront uitschijten.
Neuken.
Werken, eten, dood gaan.
En dan de vergetelheid.
Dat was het wel.
Een stem van urgentie verwijt.
Al het falen.
Ikzelf.
Alles.
Het sluitende bewijs.
Mijn domme schuld.
Alles wat ik nu zou moeten zijn.
Nu is te laat.
Gisteren ook.
Het moet nu-er.
Maar ik zou niet weten wat.
Het perspectief is vernietigd.
Dagenlang het bed houden.
Het bekende herhalen.
Een weg ingeslagen.
Keren verboden.
Door reisgidsen aanbevolen.
Maar ik heb het al wel gezien.
De wereld wordt een podium.
Anders ziet iedereen falen, mijzelf.
En val ik definitief door de mand.
Ik ben de rol geworden.
De verplichte opvoering.
Is mijn enige houvast.
Gelukkig zijn er nu de pillen.
Die het besef gestalte geven.
Ik ben een wasrek.
