In maart dit jaar werd er in de stad gemarcheerd voor het klimaat. De Misantroop is een liefhebber van het betere marcheerwerk. Uniforme rechte rijen die langs een liniaal gelegd zijn, gezichtslozen die onophoudelijk voorbijtrekken. De laarzen die als één neerbeuken op het wegdek, terwijl grote meneren met fraaie onderscheidingen en uniformen toekijken Maar met een mars had de bijeenkomst van de klimaatutopisten weinig te maken. Laks en ongeorganiseerd, zoals alleen linkse mensen kunnen zijn, trok de bende klimaatutopisten door de stad. Waren het de jaren dertig maar weer.
Bijna een half jaar later en er zijn meer sta(l)kingen, marsen, noodlandingen voor het klimaat dan dat er wereldwijd procentueel met zon en wind aan energie wordt opgewekt. Dat is dan ook niet zo moeilijk. Maar goed, de klimaatutopisten hebben het begrepen: “Er alleine der die Jugend besitzt gewinnt die Zukunft.” Het is dan ook niet meer ondenkbaar dat over een decennia uw toekomstige kroost aan de partijorganen doorgeeft dat u een halve minuut langer dan de voorgeschreven drie minuten onder de douche uw schaamstreek heeft staan scheren. Dat komt dan bovendien toch al niet als een verrassing aangezien u met iets te weinig enthousiasme sprak over de grote leider Greta Toenheuvel. Maar goed, laat de stakende scholieren zelf vertellen waarom klimaatstakingen een noodzakelijkheid zijn:
“Ons gezamenlijke huis staat in brand. Toch doen onze politieke ‘leiders’ veel te weinig om de klimaatcrisis aan te pakken. Kinderen en jongeren hebben het voortouw genomen en vragen nu onze hulp.”
Het is goed dat de democratische verkozen volksvertegenwoordigers worden gediskwalificeerd als leiders. Van die suffe volksvertegenwoordigers met hun procedures, wetten en overwegingen, daar schiet je niks mee op. En die preoccupatie van die nepleiders met geld en economie, dat is toch ook zo vervelend. Wat we nodig hebben zijn Leiders die het klimaat redden, wat het ook mag kosten. Dan gaan we maar een jaartje niet op vakantie.
“Wij staken voor alle mensen die verandering willen maar een hogere energierekening niet kunnen betalen. Wij staken omdat een rechtvaardige toekomst mogelijk is, wanneer we samen in actie komen om dit onhoudbare systeem te veranderen!”
Ook aan de minderbedeelden wordt gedacht tijdens de staking. Want inderdaad, de alleenstaande moeder van drie met tweeënhalve baan, die haar bloedjes van kinderen duivenvoer te eten moet geven, maakt zich bijzonder druk over de energietransitie. God, als ze een paar tientjes per maand kon missen, zou dat linea recta naar haar energierekening gaan, alles voor de klimaatutopie natuurlijk. Wellicht zouden we in het westen wat minder vlees kunnen eten en minder consumeren, hoewel het leven daar aantoonbaar vervelend van wordt en het niet bijzonder veel effect heeft. Het is ook moeilijk voorstelbaar dat volgend jaar de campings en hotels in Drenthe volgeboekt zijn. Maar hoe stellen de stakkers het zich voor dat het systeem gaat veranderen over de hele wereld. Ook in het staatskapitalisme van China is de CO2-uitstoot behoorlijk aan het stijgen en daar zijn ze met 1,4 miljard. De economische groei gaat daar voor een enorme toename van de energieconsumptie zorgen. Moeten ze in China ook de straat op om meer maatregelen te eisen van hun overheid, die altijd al zo gewillig luistert naar de wensen van haar bevolking? En wat moet er veranderd worden aan het systeem? Staal en beton uitsluiten als bouwmateriaal, de hele wereld aan de vleesvervangers, blazen naar de windmolens als de wind niet waait? Het zijn ongetwijfeld goed bedoelde maatregelen, maar zijn ze werkelijk globaal houdbaar en haalbaar?
Maar goed, jongeren zijn nog niet zo snugger. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen, want nadenken doen ze nog maar net. Maar neem nou bijvoorbeeld de Partij voor de Dieren, het toppunt van milieubewustzijn, hoe hun ideale wereld eruit ziet:
Hieruit blijkt ook maar weer dat linksen bijzonder weinig gevoel hebben voor schaal en realiteit. Gebouwen, vuurtorens, bomen en parasols van honderden kilometers hoog. Geen wegen waarlangs mensen zich kunnen bewegen. En de zonnepanelen en windmolens die de energie moeten opwekken staan nergens opgesteld. Dit ideaalplaatje is met recht een onleefbare planeet.
Maar wellicht dat de Misantroop en de PvdD elkaar wel kunnen vinden. Het grootste probleem dat de Misantroop heeft met die klimaatstakkers is het grote waarom? Waarom zou de wereld leefbaar moeten blijven? Zodat mensen hun nutteloze spelletje van eeuwig doorgaan kunnen blijven spelen, om als doorgeefluik te fungeren voor steeds weer dezelfde lading nieuwe mensen. Het moet altijd maar doorgaan en doorgaan, waarom? De toekomst van jonge generaties worden er graag met de haren bijgetrokken, maar de toekomst van alle mensen is in wezen dat ze doodgaan. De Misantroop is eerder jaloers op de klimaatslachtoffers. Door andermans schuld doodgaan door een wereldwijde vloed is beter dan reutelend en eenzaam in een verzorgingstehuis vegeteren. Als de tranen vloeien over een vernietigde toekomst, haalt de Misantroop zijn schouders op. Hij warmt zich aan het vuurtje van de wereldbrand. Hoera voor de miljoenen proleten met Ryanair vliegtuigladingen vol naar het All Inclusive ressort. Orkanen, vloedgolven, droogte? Ja graag. Oorlogen, vluchtelingen? Wellicht eindelijk weer in Europa, oud en vertrouwd. En uw hoeft geen valse hoop te koesteren als dit u met afschuw vervult. Er zijn geen ‘leiders’ die het voor u kunnen oplossen. Die zijn er ook nooit geweest. Het probleem is onoplosbaar, de gevolgen catastrofaal. Abmarschieren in wanorde en radeloosheid, de Misantroop zal smalend toekijken.