Klein leed

Ik ging naar mijn ouders
om op de hond te passen.

Ze gingen
lekker
met de caravan naar het zoveelste
non-descripte gebied in Duitsland.

Mijn vader pikte me op van het station.

Na twee minuten ging het
ook voor de zoveelste keer
over hoe hij de wereld
voorgoed
gaat veranderen.

Eindelijk zijn verlossing.
Eindelijk zijn erkenning.
Eindelijk zijn gelijk.

Eindelijk wereldrevolutie.

Terwijl hij mij dit onder het rijden vertelt
en half op de weg let
rijden we dwars over een egel
die daarna achter de auto
gelanceerd wordt.

De egel
zal het vermoedelijk
niet hebben overleefd.

Het genie ondertussen
had niets
in de gaten en praatte
vrolijk verder.

Ik heb hem maar niet
lastig gevallen met dit
klein noodzakelijk leed
op weg naar
wereldrevolutie.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *