Amsterdam, 06-05-2017
En aan den einde brak het paradijs aan en waren er geen mensen meer, geen goden, er was geen zin van het bestaan, er was zelfs geen Yoga meer. In het universum was slecht nog een lach te horen, een lach die leek uit te drukken ‘ik zei het toch’. De lach die overloopt van genoegen over domheid, nutteloosheid, vernietiging en angst. En spoedig wordt de lach harder, want de grap kan tot in het oneindige herhaald worden. De situaties en details veranderen, maar de clou blijft altijd even goed en hetzelfde.