We dronken in de kroeg
omdat alcohol
nu eenmaal lekker voelt.
Ik en mijn geliefde
waren uit elkaar.
Vriendschappen
delen door twee.
Een ander opstapstation
naar kantoor
en een huilende moeder
aan de telefoon
een half jaar lang.
Een vol geschreven schoolbord,
uitwissen
met een te vaak gebruikte wisser.
Om iets nieuws te schrijven,
op een wit wazig bord.
In het bruine kroeglicht
wist ik niks meer
en sloot mijn ogen
omdat jij van mij
een analoge foto schoot.
Het was een van de laatste
foto’s die je maakte,
maar het rolletje
was nog lang niet vol.
Dus ergens op dat rolletje
in die camera
zweeft mijn gezicht
nog rond.
Maar je zult zien
wanneer je die
cruciale foto
ontwikkeld,
dat hij mislukt is,
verloren
in de tijd.